دکتر علی شریعتی

 وقتی که دیگر نبود من به بودنش نیازمند شدم

وقتی که دیگر رفت من به انتظار آمدنش نشستم

وقتی که دیگر نمیتوانست مرا دوست بدارد

 من او را دوست داشتم

وقتی که او تمام کرد من شروع کردم

وقتی که اوتمام شد من آغاز شدم

و چه سخت است تنها متولد شدن

مثل تنها زندگی کردن 

مثل تنها مردن 

روزی سر بر خواهم آورد

از لابه لای ابرهای سردرگم و بی نشان

و اوج را حس خواهم کرد

اوج وجود

اوج هستی و ....

من یک زمینی ام

پاهایم گرما و سرمای زمین را حس کرده لند

گاه خارهای زمین پاهایم را آزرده اند و

گاه گاهی سبزه با طراوتش آرامش را برایم به ارمغان آورده است

همیشه آسمان را در آغوش گرفته ام

و همواره او را در آغوش می فشارم

تا این که روزی برسد که با او یکی شوم

سنگ صبور


گفتمش
سنگ غمت می شکند شیشه دل

گفت
که بسیار کمین خطر است بیشه من

گفتمش
عقل نیـــــــــارد به تکاپو وصلت

گفت
که هرگــــــز نرسد تابر اند یشه من

گفتمش
دیده تر شوق نهــــان داردو بس

گفت
که هیهات کجــا اشک تووریشه من

گفتمش
تا به ابـــــــد تیغ توبرماست روا

گفت
که ازروز ازل بوده جفــــا پیشه من

گفتمش
سود چـــــــه بینی زعذاب دل من

گفت
که از رنج دلت تیـــز شود تیشه من

وقتی میخواهی برایت پیش خدا دعا کنم

نمیگویم هیچوقت آسمان دلت ابری نشود

آخر دلی که ابری نشود آسمانش قشنگ و تروتازه نمیشود

اما دعا میکنم گاهی اوقات و به اندازه بارانی شوی

بارانی بهاری که رعد و برق های دهشتناک آنرا دلهره آور نکند

بارانی که بتوان زیر نم نم آن بدون چتر با عشق خلوت کرد.